«Μια σέχτα ανώτατων δικαστών παρασέρνει τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης σε επικίνδυνες ατραπούς. Αρνούνται να δηλώσουν στο πόθεν έσχες περιουσιακά στοιχεία, κινητά αντικείμενα αξίας και ρευστό χρήμα. Αρνούνται να εξεταστούν οι δηλώσεις τους από την αρμόδια επιτροπή και να αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους άλλους Έλληνες. Το νομικό σκεπτικό που επικαλούνται είναι ουσιαστικά το σύνταγμα με το κεφάλι κάτω. Η νομική λογική τους, την οποία δεν ντρέπονται να γράψουν, είναι "ό,τι συμφέρει εμάς συμφέρει τον πολίτη". Η Ελλάδα πέρασε από την απειλή της τηλεοπτικής δημοκρατίας σε μια ιδιότυπη, πραξικοπηματική, ολιγαρχική δικαστική δημοκρατία ..
Την ίδια ώρα η… υπόλοιπη Δικαιοσύνη αποστασιοποιείται όλο και περισσότερο από την κοινωνία. Δικαστικές αποφάσεις χαϊδεύουν τους εγκληματίες του λευκού κολάρου ενώ η αυστηρότητα εξαντλείται στον απλό πολίτη».

Τα παραπάνω γράφει μεταξύ άλλων σήμερα η εφημερίδα «Documento». Φυσικά η εφημερίδα βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος κι αυτό γιατί είναι μεγάλο λάθος να μιλάμε γενικά κι αφηρημένα για «δικαιοσύνη». Πρέπει να έχουμε καθαρό ότι δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά ένα μηχανισμό που θωρακίζει την λειτουργία του αστικού κράτους. 

Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπως γράφαμε και σε περασμένη ανάρτησή μας το ΣτΕ, από τη φύση και τον προορισμό του, ήταν πάντα εκφραστής, τοποτηρητής, υπερασπιστής των συμφερόντων του Κράτους.

Στα χρόνια της βαρβαρότητας, στα χρόνια των μνημονίων, στα χρόνια που βίαια πάρθηκαν πίσω και αυτές ακόμα οι ελάχιστες κατακτήσεις των εργαζομένων και της κοινωνίας, το ΣτΕ υπήρξε “υπερήφανος” αρωγός των κυβερνήσεων, σε αυτή την απροσχημάτιστη κατάλυση δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Κρίνοντας συνταγματικά τα μνημόνια, τις περικοπές μισθών, συντάξεων, εκας, το ξεπούλημα και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, το ξεπούλημα του Ελληνικού, την Fraport (χθεσινό και αυτό..) και, και, και... χάριν του “υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος” (ποιο να είναι αυτό άραγε;;;)
Ενώ, αντίθετα, έκρινε ως αντισυνταγματικές τις περικοπές στους μισθούς των δικαστικών και των ενστόλων.. (πυλώνες του Κράτους, γαρ) …

• Στα σύγχρονα καθεστώτα του κοινοβουλευτικού αστισμού δεν υφίσταται , παρά μόνο de jure, η διάκριση των τριών εξουσιών του κράτους, όπως την ανέλυσε ο Μοντεσκιέ. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα καν μιας αυτοτελούς και πλήρως ανεξάρτητης και αποστασιοποιημένης από το πολιτικό προσωπικό δικαστικής λειτουργίας. Και μόνο το γεγονός ότι οι ηγεσίες των ανωτάτων δικαστηρίων διορίζονται από την Κυβέρνηση και οι «επάνω» δικαστές ελέγχουν τους από «κάτω», καθορίζει και το «ανεξαρτησιόμετρο» τους

• Παράλληλα , και για όσους/ες αναφέρονται στην «Δικαιοσύνη», να γίνει ξεκάθαρο ότι πρόκειται περί ενός ιδεαλιστικού όρου. Περί δικαστικής εξουσίας πρόκειται και μάλιστα σκληρά ταξικά και πολιτικά προσανατολισμένης. Που λειτουργούσε, λειτουργεί και θα λειτουργεί πάντα εκφράζοντας και υλοποιώντας την βούληση ή την εικαζόμενη βούληση των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών.

Από κει και πέρα είναι αναμενόμενο και λεπτομέρεια ότι οι «δικαστικοί λειτουργοί» θα χρησιμοποιήσουν τον «θεσμός» τους για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συντεχνιακά συμφέροντα.